Sivaslı anne bedensel engelli 3 çocuğuna gözü gibi bakıyor!

Sivas’ta yaşayan 4 çocuk sahibi 40 yaşındaki Mevlüde Kelleci, hayatını otizmli ve bedensel engelli 3 çocuğuna adadı. Kelleci, yaşama bağlılığı ve fedakarlığıyla herkesin takdirini topluyor.

Sivas’ın Mehmet Paşa Mahallesi’nde yaşayan Mevlüde Kelleci, tüm zamanının  otizmli ve aynı zamanda bedensel engelli olan çocukları Melih (13) ile 4 yaşındaki ikiz kızları Ceren ve Ceylin ile geçiriyor. Çocuklarına gözü gibi bakan Kelleci, fedakarlığıyla çevresinden takdir görüyor.

“ONLAR BENİM GÖZ BEBEĞİM”

Çocuklarının mutluluğu için her şeyi yaptığını söyleyen Kelleci, “Onlar benim göz bebeğim. Ağladıkları zaman çok mutsuz oluyorum. Gülmelerini tercih ettiğim için sürekli yanlarındayım” ifadelerini kullandı. Öte yandan çocuklarının özel eğitim aldığını da belirten Kelleci, “Çok iyi bakıyorlar ama yine de anne yüreği dayanmıyor. Tek başlarına bıraktığım zaman huzursuz oluyorum. Başlarına bir şey gelecek korkusu yaşamaktansa yanlarında olmayı, işi, gücü bırakıp peşlerinden koşmayı tercih ediyorum” dedi.

“3’Ü DE ÖZEL ÇOCUK”

Hayatının çok yoğun geçtiğini söyleyen Kelleci evdeki temposunu şu sözlerle anlattı:

“Bir günüm çok tempolu geçiyor. Kendilerine zarar vermemeleri için sürekli peşlerindeyim. Eğitimlerini aldırmaya çalışıyorum. Gelecekleri ne kadar iyi olursa bu benim için o kadar iyi. Çünkü üçü de özel çocuk. Mutlu, temiz, sağlıklı olmaları benim için her zaman daha iyi ve güzel. Çok şükür dediğim zamanlar oluyor. Devletin sağladığı imkanla sabah büyük oğlumu okula gönderiyorum. Okula gittikten sonra kızların bakımı ile ilgileniyorum. Bu arada tabii ev işleri de var, onları da aksatmamaya çalışıyorum. Rehabilitasyon merkezine götürüyorum, faydasını da çok gördüm. İkiz olan kızlarım hiç yürümüyordu, hareketleri çok kısıtlıydı. Okulun verdiği destek ve benim yardımım ile çok yol kat ettik.”

“RABBİM TAŞIYABİLECEĞİM YÜKÜ BANA LAYIK GÖRDÜ”

Öte yandan her şeyin Allah’tan geldiğini söyleyen Kelleci metanetini şu sözlerle ifade etti:

“Bu herkese nasip olmuyor. Demek Rabb’im taşıyabileceğim yüke güvendi ki bana bunu layık gördü. İlk başlarda kabullenmem zor oldu ama sonradan çabuk atlattım. Evlatlarımı bırakıp bir yere gidemiyorum, kendimden vazgeçtim. Dışarı çıktığım zaman mutlu olmuyorum. ‘Acaba ne oldu, nasıl bir zarar geldi?’ diye tedirgin oluyorum.”