Daymare: 1998 Resident Evil’in Kuzeni | Oyun İnceleme

Yıllardan sonra ağızda Resident Evil tadına benzer tat bırakan oyunumuz…

Bence oyunun en ilginç noktası, oyunda tek bir karakter oynatmamamız. En son ne zaman böyle bir oyun oynadınız, pardon şöyle sorayım. En son ne zaman farklı karakterleri kontrol ettiğiniz bir survival-horror oynadınız? Muhtemelen ya oynamadınız ya da üstünden oldukça fazla vakit geçmiştir. Oyunumuzun tatlı noktalarından biri kesinlikle bu; hikaye birden fazla karakterin gözünden anlatılıyor. Karakterler farklı zamanlarda birbirlerinin geçmiş oldukları yerlerden geçiyor ve hepsi birbirlerinden etkileniyorlar. Güzel bir lezzet olmuş.

Çok Kaliteli Omletin Üstüne Fazla Tuz Ekmek

Evet, oyunda birbirinden farklı karakterleri canlandırsak da aklınıza aslında çok müthiş bir şey gelmesin. Öncelikle oyunumuz bir rpg değil, rpg ögesi yok. Tek bir senaryo var, seçimlerimiz yok, bir hikayeyi işliyoruz. Karakterler ise farklı amaç ve isteklere sahiplerken, silahları haricinde aralarında hiçbir fark yok. Örnek veriyorum silah kullanma eğitimi almış olan adamla, hayatında ilk defa silah tutan adamın nişan kabiliyeti sadece sizden geçiyor. Karakterlere biraz daha (yahu hiç olmazsa birer tane) özel özellik verilseydi biraz daha hoş olabilirdi. Bu durum kesinlikle oyun için eksi. Ama omlet genel olarak güzel, fazla tuza dayanabilirseniz, yemeye pardon yazıyı okumaya devam.

Karakterler Gerçekçi, Zombi Isırığı da Öyle…

Ortam İyi Dedik Nazarımız Tuttu

Kuzene Sevgiler ve Saygılar

2019 Yılında çıkmış olan Daymare: 1998, yapımcılarının da dediği gibi RE serisinden fazlaca etkilenmiş. Tabii benim dediğim Resident Evil, ilk oyunlar. Şunu söyleyebilirim ki eğer eski RE oyunlarını sevdiyseniz bu oyuna da bir şans verebilirsiniz.

Yapımın geçtiği mekanlar az buçuk Racoon City’yi andırıyor. Oyunun bir kısmı şehirde bir kısmı ise farklı noktalarda geçiyor. İlerlediğimiz yerler oldukça hoş tasarlanmış, grafikler ve ışık oyunları şıklıkla yapılmış (merhaba Unreal Engine 4 motoru, bu gün nasılsın?) Haritalar aslında yeterli genişlikte ve korkuyu hissettiriyorlar. Yine de farklı karakterlerle farklı zamanlarda aynı ortamdan geçmek biraz şey…Yani nasıl anlatsam biraz hile gibi.

Evet bu söylediğim konu bir hikaye işleme tarzı ve unsuru. Ama bana hep yapımcıların kolaya kaçması gibi gelir. Bir bölüm oyunda birkaç kez kullanır böylece yeni bölümler yapma zahmetinden yırtarsınız. Böyle bir konsepti seviyorsanız gözünüze çok batmaz ama sevmiyorsanız da sıkıntı verebilir, uyarmadı demeyin.

Burada şunu yazmadan da ilerlemeyeceğim; arkadaş şehirde başka hiç mi sokak yok hepiniz aynı sokaktan geçerek ilerliyorsunuz? Başka mekanlar için de aynı cümlem geçerli. Evet şehir çok kötü bir durumda olabilir ama gerçekten, gerçekten başka hiçbir sokak mı yok hepimiz aynı noktadan geçiyoruz? Resmen ucuz işçilik…

Omletten Tam Doyacak Kadar Yemek

Bir omlet muhabbetidir gidiyor. Neden anlamadım ama devam edeyim bari. Yapımın en tadında yapılmış yerlerinden biri de uzunluğu. Spoiler olmaması açısından ne kadar olduğunu söyleyemem, ama bence (en azından bu türü sevenleri) ne sıkıyor ne de hevesi kursağında bırakıyor. Tüm karakterlerimiz yapmaları gereken şeyleri yapıyor ve oyun sonuna ulaşıyor. Nasıl ayarladılar bilmiyorum ama nokta atışı diyebilirim.

Bir Kurşun Kaç Para?

Para diye bir şey yok. (Evet o kulağımıza gelen şey Lidyalıların ağlama sesleri) Yani şehri zombiler sarmışken, millet birbirinin üstüne kusuyorken (???) biz durup alışveriş yapmıyoruz. İlerledikçe oyundaki çok az sayıda olan silah opsiyonlarına kavuşuyoruz. Aslında ortada bir “opsiyon” da yok. Karakterler silahlarını buluyor ve ilerliyorlar. Bulduklarını zorunlu bir şekilde kullanıyorlar. Silah dinamik ve sistemi iyi olmasına rağmen gerçekten de seçeneklerimiz çok değil. Ayrıca kendilerini geliştirmek gibi bir durum yok.