Mustafa Kutlu: Okuduklarımı biriktirmeden bağışladım

“Ömrümce kitaplarımı biriktirerek bağışlamaktan ziyade hiç biriktirmeden bağışlayan bir adamım.” diyor Kutlu ve dosyamıza farklı bir bakış açısı getirerek kütüphane konusundaki düşüncelerini şöyle anlatıyor:

Kitap toplama, kitap biriktirme normal bir hadise olarak cereyan ederken bir de bunu tutku haline getirenler var. Çok tanıdığım kişiler var. Kitaplara karşı büyük bir sevgi besliyorlar ve neredeyse hastalık derecesinde onları kıskanıyorlar. Kendi uhdelerinde, elinin altında bulundurmak istiyorlar. Bu da bence tutkulardan bir tutkudur. Sonuçta bir takım nadir kitapların toplanmasını ve kuvvetli kütüphanelerin vücut bulmasını sağlıyor. Zamanı gelince kütüphanelerin sahipleri içlerinden geliyorsa eğer bunları herhangi bir kuruluşa bağışlıyorlar. Böylece kitaplar zayi olmadan elden ele dolaşarak, birikerek daha büyük kütüphanelere ulaşmış oluyor.

Bana gelince, ben belki bu soruya cevap veren insanların içerisinde derbederliği yüzünden kütüphane kuramamış, biraz da bir tutum yüzünden kitaplarını kendinde bulundurmaktansa ehli olanlara, sevenlere dağıtmayı şiar edinmiş birisiyim. Benim kütüphanem yok. Zaten kitap toplayan birisi de değilim, ama 54 senelik bir yazı hayatım var. Yayıncılıktan geliyorum. Dolayısıyla kitapla haşır neşir olmuş biriyim ama hiçbir zaman titizlikle kitap seçip, kitap toplayıp kendine kütüphane kurma durumunda olmadım. Okuduğum kitapları, beğenip sevdiğim kitapları beğenip sevdiğim, ehli kişilere dağıtmayı severim. Dolayısıyla biraz benimki şeye benziyor, Edip Cansever’in Yer Çekimli Karanfil şiiri vardır… Alıp sana veriyorum işte, sen de bir başkasına veriyorsun, o başkası yok mu bir yanındakine veriyor, derken karanfil elden ele. Hiçbir zaman kitap mülkiyetim olmadı.